შახი და 10 ვეზირი - ანუ ლექსი - ანუ პოემა.

ჩემში ბაბაჯანამ იყივლა





ოცნებეთის დიდთავა შახს
კარზე ვაზირები ადგას:
მოთუხთუხა, საოცარა
ციცქნა, ცარცა და ცანცარა

მოცუცქნული, ტაფა, ჯაფა,
დურბინდა და ბრძენი დაფა.
გაიღვიძებს შახი იტყვის -
ვინ შეჭამა ჩემი ფაფა?!

მივარდება მოთუხთუხა,
ითუხთუხებს, ითუხთუხებს,
უბოდიშებს, ეტყვის ნუგეშს,
მოეხვევა შახის მუხლებს.

თითქოს ესა არა კმარა,
იქ გაჩნდება საოცარა.
საოცრება თუ მოთხარა,
გაიღიმებს შახი დარად.

თუკი დარი ავდრად თვრება
საქმეს ციცქნა ჩაერთვება,
გასაოცრად ასეც ხდება,
ციცქნას ხმა აქვს უშველება.

რომ მორჩება დახველებას,
ციცქნას სწრაფად შეცვლის ცარცა,
გზაში ბევრი იბარბაცა
თეთრმიანმა თეთრმა კაცმა.

ცარცა ისე ქათქათაა
ლაპარაკიც აღარ იცის,
შახისთვის კი ესეც კმარა,
არ ჭირდება მას ხმა ფიცის.

ვერ მოასწრო წასვლა ცარცამ,
უცებ ვიღაც მოცანცარდა,
ზუსტად ოთხნახევარ წამში
ცხრა მთას იქით გადაქანდა

მოცუცქნულიც ციცქნასა გავს,
ბიძაშვილი არის მისი
მაგრამ მეტად უვლის თავს და
არაფერი უნდა სხვისი.

მოცუცქნულმაც ორი სიტყვით
შახის ქცევა დააფასა
ბოდიში რომ მოიხადა
მაშინ შეკრა ბოლო თასმა.

ტაფამ სული რომ მოითქვა
ბოხორა თავი დახარა,
მსუქანი ხელით მის ბატონს
საჭმლის მზაობა ახარა.

სული დალია კინაღამ
ქანც გაწყვეტილმა ჯაფარამ
ფაფის გზა არა ვიცითო,
სიტყვას აღგითქვამთ პირითო.

დურბინდამ შორით დალანდა
შახთან თურმე რა ხდებოდა,
ფაფის შესახებ ვეზირებს
აზრიც არ დაბადებოდათ.

უკან სიცილით მობრუნდა,
და ნელა სარკმელს მოცილდა
ამოიოხრა, მოდუნდა,
ნელა უარა სიცილმა.

ნავთი მოაკლო ნელ-ნელა
მიაკრთო ძველი ლამპა,
ოთახში სულ მთლად დაბნელდა,
მიიჭრაჭუნა კარმა..

კუთხეში დარჩა ერთი რამ,
თვითონ ოთახის გარდა,
იჯდა ის პირახვეული,
ყვერებმოჭრილი დაფა.